EXPO | NOÉMIE GOUDAL

Op de bonnefooi loop ik op een zaterdag FOAM binnen. Zelfs voor de zomervakantie is het er opmerkelijk druk. In de rij heb ik alle tijd om de mensen voor mij te bestuderen. Het zijn pensionado's, bijna pensionado's, grijze bollen, bandplooibroeiken en heel veel leren rugzakjes. Een ander publiek dan normaal in het hipste museum van Amsterdam. Het raadsel lost zichzelf snel op. Na de ticketservice loopt de stroom zestig plussers rechts de trap op, richting een Swinging Sixties London expositie. The capital of cool van een halve eeuw geleden. In alle rust daal ik de trap af en kom bij de expo van de Frans-Engelse fotografe Noémie Goudal.

EEN BUITENAARDS REGENWOUD

In de zaal hangt een tiental werken. Groot, sommigen wel anderhalve meter hoog en breed. Er hangen twee series, eentje aan mijn rechter- en eentje aan mijn linkerhand. Aan mijn rechterhand hangen twee werken waarvan het lijkt alsof ze niet gefotografeerd hadden mogen worden. (foto boven) Donker, mystiek en buitenaards. Alsof de vloek die op de grote, stenen gebouwen rust zich over je zal uitspreiden als je te lang durft te kijken. Ik krijg er kippenvel van en heb moeite om stil te blijven staan.

Toch doe ik het. Ik denk wel vijf minuten lang. In die vijf minuten begin ik de scene leuker te vinden. Vriendelijker. Minder eng. Ik ben benieuwd of het gebouw verlaten is, óf dat straks de stam die erin woont vrolijk terugkeert van een doorsnee dag op het werk. Naast het gebouw zie ik nu ook het regenwoud. Het eenheid tussen de twee valt me op. Het lijkt alsof mensen het gebouw op een zeker moment in de al bestaande natuur hebben gesmeten - hard, geometrisch, onnatuurlijk - en het vervolgens voor lief namen dat de gijze stenen zacht en groen werden door het mos.

GEBOUWEN VAN PAPIER EN MOEITE VOOR NIETS

Aan mijn linkerhand hangt een reeks kleinere werken. In grijstonen zijn gebouwen op het water afgebeeld. (foto onder) De schaduwen van de gebouwen die erop staan kloppen niet, waardoor ze vreemde scenes vormen. Wat lezen op de bordjes leert dat Noémie de gebouwen van papier heeft gemaakt en geplaatst in een natuurlijke omgeving. Dat verklaart een hoop. Het doet me een denken aan de driehoeken van Gabi van Ingen. De werken geven net zo'n sereen en tegelijkertijd onrustig gevoel.

In de volgende zalen tref ik twee video-installaties, met dezelfde leegheid van de natuur en robuuste architectuur als basis. Maar er is een element aan de scenes toegevoegd: De Mens. De Mens waarvan wij zo vaak denken dat zij het verschil maakt. Noémie laat hen geroutineerde bewegingen uitbeelden, die de grens tussen begin en einde van de routine vervagen. Zeker tien minuten heb ik zitten kijken naar een stelletje duikers in speedo's die van een oude toren afspringen, weer op het gebouw klimmen en het riedeltje weer over doen. Eindeloos en relativerend. Wat me bijblijft is dat we als mens toch maar een hoop moeite doen voor niets.

De expositie is nog tot en met 23 augustus te zien.

LOCATIE: FOAM

ADRES: Keizersgracht 609

WEBSITE: foam.org

***

#amsterdam #expositie #kunstenaar #fotografie