COLUMN | BROEK TUSSEN JE BILLEN

Voor Valtifest schreef ik een column over vrijheid en verbroedering. En het meest nog over mijn liefde voor grijs. Ik ben heel benieuwd wat je ervan vindt. Deze en andere columns lees je op Valitfest.nl. Ga je 5 september mee naar de NDSM-werf?

Met je broek tussen je billen van de glijbaan

Het is een zonnige maandagmiddag als ik de tekstverwerker op mijn schootmachine open. De zwarte cursor knippert op een angstaanjagend wit digitaal vel. Zojuist heb ik de blog van Joost van Bellen gelezen, over misselijkmakende meningspuierij. Over mensen die zich ongevraagd overal tegenaan bemoeien, niet gehinderd door enige kennis of empathie. Het is grappig, want laatst had ik een discussie met een vriendin. Of voormalig vriendin moet ik zeggen, want na deze discussie was de vriendschap over. Zij was van mening dat je alles moet kunnen zeggen en dat totale eerlijkheid de hoogst haalbare staat van zijn is. Zij beschuldigde mij van lafbekkerij en het alles bedekken met de mantel der liefde. Van nooit de grenzen opzoeken om erachter te komen dat die grenzen inderdaad bestaan.

De ironie wil dat ik blijkbaar haar grens had bereikt, maar ze heeft gelijk. Ik geloof in de waarde van dingen niet zeggen. Ik geloof in de waarde van empathie en strategie. Het maken van contextbewuste keuzes en het kiezen van fijne woorden. Als een smeerolie, die net zo’n verschil maakt als het verschil tussen wel of niet met je bikinibroekje tussen je billen van de glijbaan. Wie dat probeert ervaart volgens mij het gevoel van echte vrijheid.

De zwarte cursor knippert ondertussen maar door. Of ik een stuk kan tikken met een link naar mondiale verbroedering en het festival. Al roerend in mijn koffie schieten flarden van huzarenstukjes van John Lennon en Bono door mijn hoofd. Want dat is het risico als je het gaat hebben over abstracte termen als verbroedering en mondialisering. Over grootse daden zoals die van het Amerikaanse hooggerechtshof afgelopen week. Misschien kan ik schrijven over het WK-voetbal - de tijd waar ’s werelds grootste zorg een wit balletje lijkt – of de vraag of Justin Bieber wel of niet Amerikaans staatsburger mag blijven – ruim 273.000 steunbetuigingen en wereldwijde commotie op social media. De wereld lijkt bij dit soort kwesties opeens klein en eensgezind.

Liever houd ik het bij een persoonlijk statement, de levensvisie waar ik mijn omgeving tot huilens toe aan onderwerp. Die van flexibiliteit en chaos. Van het doorbreken van routine – de enige routine die ik heb – en het ALTIJD bewust zijn van het feit dat dingen ook anders kunnen. Daaruit ontstaat creativiteit, nederigheid en begrip: het liefdesdrankje dat in mijn wereld verbroedering heet.

In ieder geval gaan we er op Valtifest dit jaar een ultiem soepzooitje van culturen, rassen en standjes van maken. Zónder gezeik en mét geluk. Ik verheug me er al op om als Juglegeisha-goes-Poolpapua-goes-Reaggaekoreaantje een sappie te drinken met een Nijlindiaan-goes-Didgeridoorzakker-goes-Ritaverdonkdonkdonk, om vervolgens met een impotente Sneeuwarabier de 1-nightsTent in te hobbelen. Wat een feest. Mooie dingen gebeuren nu eenmaal in het grijs, dat zwart en wit is fucking saai. Als ik dat grijs met de mantel der liefde moet bewaken, dan is dat maar zo. Ik vind het er heerlijk.

***

Foto van Bikinifun.nl.

#amsterdam #column